Het spookhotel MechelenHet gebeurt niet vaak, maar af en toe volgen we toch eens ons eigen advies op. In de vorige post raadden we jullie nog een griezelige halloweenboswandeling aan, en jawel, even later stonden we zelf gewapend met fototoestel, zaklampen en reservebatterijen voor het enige echte Mechelse spookhotel. Hou je vast voor onze exclusieve halloweenreportage…

Met Sandyp en Kristof, allebei doorwinterde wolven (jongeren van Project Wolf, nvdr) en collega-Ghostbusters-voor-één-avond, trek ik op een late zondagnamiddag naar het bos achter het Vrijbroekpark. Van zodra ik de link met de Ghostbusters leg, kan Kristof het uiteraard niet laten om met bijpassende achtergrondmuziek richting hotel te trekken. We neurieën vrolijk mee. “Ik heb zelfs die ghostbustermobiel in Lego”, giechelt hij. Ineens voel ik mij perfect veilig.

Nee, natuurlijk voel ik mij hier niet veilig. Wat had je gedacht. In de bossen rondom de ruïnes van het bijna 50 jaar geleden neergepootte Parkhotel ritselt er altijd wel iets. Soms zijn het dieren, maar meestal junkies of de Grote Boze Boswachter waarvoor menig urbex’er waarschuwt. Of het kunnen spoken zijn, want ook die verhalen gaan de ronde. In ons geval horen we al van in de verte kreten en bulderlachen. “Zouden het junkies zijn?”, fluistert iemand als de ruïne van het Parkhotel voor ons opdoemt. Het ligt achter een heuveltje, tussen de klimop, mossen, bomen en irritante twijgjes die je een fatsoenlijk zicht belemmeren. “Geen idee… zie jij waar die stemmen vandaan komen?” “Nee, ik zie ze niet.” “Misschien moeten we toch maar rechtsomkeer maken…”, fluistert een van de daarnet nog stoere Ghostbusters.

Blogster Suzanne, fotowolf Kristof en videowolf Sandyp aan het spookhotel.
De spookhotel-selfie van onze blogster Suzanne, videowolf Sandyp en fotowolf Kristof.

Ploseling zie ik beweging in de donkere hoofdgang van het hotel. Het geluid komt dichterbij. Ze komen recht op ons af. En ze zijn met veel… heel veel. “Wat doen we, zijn we weg?”, fluistert iemand zenuwachtig achter mij. “Nee, kom, we blijven nog even staan en we zien wat er gebeurt.”

Paranormaal tafereel
Een voor een passeren zatte mannen vanuit het hotel met hun bakken bier ons op het smalle bospaadje. De foute avond is precies al begonnen in deze unieke ‘mancave’. Van zodra we eindelijk binnen zijn, weten we niet waar eerst kijken. We wandelen door de benedenverdieping en laten daarbij geen enkel kamertje onaangeroerd – zelfs de kleinste kamertjes niet. Onderweg zien we allerlei opschriften en graffiti op de muren, waarvan de foutste ongetwijfeld ‘come on in and get raped’ aan de ingang van een donker gangetje en het hartje met bijschrift ‘V loves S’ zijn. Dat liefdevolle opschriftje hoort naar ons gevoel toch niet echt thuis in dit verre van romantische hotelletje.

Natuur overwoekert spookhotel MechelenEven verderop komen we het eerste paranormale tafereel van deze avond tegen – en dit zal niet het laatste zijn. Ik zie een massa gele ogen die vanuit het plafond naar beneden lijkt te stromen. Welke krachten zijn hier aan het werk?! De gele ogen bedekken verschillende muren. Ik deins achteruit als ik er met mijn zaklamp op licht. Gelukkig houdt Sandyp me nog tegen, of ik had in het smerige water gelegen van wat ooit een indoor luxezwembad had moeten worden. Ik draai om en kijk in het zwemad, waar kleine theelichtjes tussen al het puin op de bodem schijnen. Op zich is het een mooi tafereel, maar kaarslicht onder water… dat klopt ook niet. Al snel hebben we door dat het van die kleine theelichtjes op batterijen zijn. Mysterie opgelost.

Harige monsterklauwen
Voorzichting gaan we richting trap, naar het tweede verdiep. En daar worden we al meteen in de gaten gehouden door een gigantische Michael Jackson-lookalike die in de traphal komt kijken van achter de hoek. Hij staart ons aan. Wat een griezelige grijns heeft die man op zijn gezicht. De rillingen lopen over mijn rug. Ik licht even naar boven, en zie harige klauwen vanuit het plafond naar ons grijpen. De monsters komen van alle kanten op ons af! Van welk dier die klauwen eigenlijk zijn, dat weten we nu nog altijd niet.

Spookhotel MechelenAl een geluk dat we nog zijn kunnen ontkomen, al zijn dat niet de laatste monsters geweest… Even later staan we vooraan op het gezellige terras van het tweede verdiep oog in oog met een man die zijn eigen gezicht van zijn hoofd trekt terwijl er een alien op zijn haardos zit die bizarre energieën de wereld in stuurt. Naar dat tafereel moet ik toch twee keer kijken voordat ik helemaal begrijp wat er aan de hand is. Een mens zou het van minder op een lopen zetten. Maar in het spookhotel is er ‘no place to run’, want verderop in de gangen kruisen we al verschillende kolossale zombiehoofden en wat ik denk dat het Monster van Frankenstein moet geweest zijn. Maar écht schrikwekkend vind ik die gigantische monsters die met hun mond wagenwijd opengesperd achter de betonnen deuropeningen schuilen. Zelden heb ik me zo klein gevoeld.

Loslopend wild
We hebben dus veelvuldig vastgesteld dat er tal van monsters hun intrek genomen hebben in het verlaten spookhotel. Meer zelfs, het heeft hier iets weg van Planckendael meets ‘The Spiderwick Chronicles‘. Nadat we de monsters achter ons laten en terug naar huis wandelen, kruisen we het pad van verschillende loslopende dieren… gigantische dieren, zoals je ze nog nooit gezien hebt! We passeren levensgrote libellen en kevers, een griezelige versie van een olifant, een tijger en zelfs… de grootste inktvis ooit. Zijn tentakels reiken tot aan het dak van twee verdiepen hoog!

Zwembad van het spookhotel MechelenHet spookhotel is dus de ideale plek om te gaan griezelen – al raden we aan om niet naar het hotel te gaan als het al donker is, want dan zouden die diepe open putten en onbeschermde railings best wel eens gevaarlijk kunnen worden. Maar eigenlijk zijn deze verlaten hotelruïnes veel meer dan een hotspot voor ‘urban explorers’. In het hotel schuilt een prachtige trekpleister voor kunstliefhebbers. Gaandeweg ontdekten we dat dit de onbekende Mechelse variant van het Middelheim is: een openluchtmusum bomvol prachtige kunstwerken, die je in een groene omgeving vanuit al die verschillende hoeken op een steeds andere manier kan bewonderen.

En nu komt de ontknoping: jawel, die griezelige monsters en wilde dieren die ik net omschreef, dat zijn stuk voor stuk prachtige graffitikunstwerken die achter de vele muren van deze vervallen ruwbouw schuilen. Het spookhotel is een museum waar zelden iemand komt. Hier kan je dus nog echt in alle rust en stilte van kunst genieten. En dat allemaal gratis.

Breng alvast een digitaal bezoek aan het spookhotel… door onze fotoreportage te bekijken:

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ontdek hier alle (urbex)avonturen van onze blogster!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.