Dezer dagen zie je Mechelen vol koppeltjes lopen. Elkaar innig omhelzende bakvissen, echtparen die op een terrasje elk de andere kant opkijken, stelletjes die hun allerliefste liefje geen ogenblik onbewaakt kunnen laten uit vrees dat hij of zij er vandoor zal gaan met de eerste de beste hottie rondom hen. Vanuit de verte zie je al hoe sommige relaties in elkaar zitten.
Zo ook tijdens Maanrock op de IJzerleen, waar hand in hand over straat wandelen de afgelopen dagen een uitdaging was. Uiteraard gaat iedereen anders om met al die mensen die constant tegen je aan en tussen je door lopen. Je zou voor minder geïrriteerd gaan reageren als er constant mensen tegen je botsen – op dat vlak is allicht niemand zonder zonden.
Prachtig moment
Daarom dat ik het zo’n prachtig moment vond toen ik gisteren namiddag op de IJzerleen een koppeltje passeerde dat hand in hand over straat liep. Ik liep recht op hen af. In plaats van dat ze me een rondje rondom hen lieten maken, zag ik hen van een paar meters voor mij al geleidelijk aan de handjes lossen. Ze lieten me passeren alsof wij allen schepen op het water waren. Van zodra ik voorbijgewandeld was, keek ik gecharmeerd achterom en zag ik langzaamaan de handjes terug in elkaar smelten.
Dat, jongens en meisjes, dat is pas een koppel. Want handjes vasthouden en tegelijk samen aanvoelen wanneer ze te lossen op het juiste moment, dat staat symbool voor zoveel meer. Vertrouwen hebben dat de andere zijn hand weer naar je uit zal steken, en tegelijk al hetzelfde doen om de zijne tegemoet te komen, dat is een fantastische houding om in een relatie te hebben. Hadden die twee geen volslagen vreemden geweest en hadden die luttele seconden op de IJzerleen een paar minuten geweest, dan was ik hen prompt om relatietips gaan vragen.